و تنها تو که می دانی چه می گویم در این سرمای جان فرسا و در این زمهریر سخت تن فرسا و من در کلبه ای بی در ... نمی دانم که هستی و چه می جویی در این ژرفای پست این سکوت تلخ که یعنی پیروی از هرچه می گویند... خدای من نمی دانم که هستم من... چه می جویم و دیگر صبر نتوانم در اینجا آدمی یعنی سکوت و اشک و نه امید و نه منطق و نه انسان... بیتابم بیتاب آن نور فروزانی که این یخها بگشاید!!! نه... یک روزن به سوی نور... پناهم باش پناهم ای تو! که از این درد آگاهی...

نظرات شما عزیزان: